دکمه‌هاى فلزی ریز به کار رفته در شلوار جین که معمولا اطراف جیب‌ها دوخته می‌شوند خیلى‌ها را گیج کرده است. آن‌ها در واقع تنها براى ظاهر نیستند و وجودشان دلیل خاصى دارد. این دکمه‌ها که «ریوت» نامیده می‌شوند نقش بسزایى در نگهداشتن اجزاى شلوار ایفا مى‌کنند و اکثرا جاهایى که احتمال پارگى حین حرکت از همه بیشتر است به کار می‌روند زیرا به محکم نگه داشتن پارچه کمک کرده و پایدارى آن را بالا مى‌برند.
اوایل دهه ۶۰ لباس کار کارگران دوامى نداشت و زود پاره مى‌شد. روزى یکى از کارگران نزد خیاطى به نام «جکوب دیویس» رفت و از او درخواست کرد لباسى بدوزد که فشار کارى او را تحمل کند. از این رو دیویس به این فکر افتاد که به قسمت‌هایى که مستقیما فشار وارد مى‌شود، مانند انتهاى فاق و گوشه جیب‌ها، ریوت اضافه کند. با گذشت زمان و به شهرت
رسیدن کارهایش با بازرگانى به نام «لِوى استرائوس» شریک شد و امتیاز آن‌ها را به نام خود و شریکش ثبت کرد.
بنا به گفته شرکت لى‌وایز: «از آن‌جا که پارچه لباس کار کارگران در اولین سرى شلوارها به کار مى‌رفت، لباس‌هایمان تا مدت‌ها به لباس فرم و یا لباس کار معروف بود. البته با رشد کیفیت اسمشان در سال ۱۹۶۰ به «جین» تغییر کرد اما تاریخ تولد اصلی شلوار جین برای ما سال ۱۸۷۳ زمانی بود که ریوت به لباس کار اضافه و مقاومت آن‌ها بالا رفت».
نکته جالب دیگر در مورد شلوار جین، جیب کوچک داخل جیب اصلی است که به آن «جیب ساعت» گفته می‌شود. این جیب نه تنها مخصوص آقایانی تعبیه شد که ساعت جیبی داشتند بلکه استفاده‌های دیگری نیز داشت. به گفته لِوی استرائوس: «اولین شلوارجین چهار جیب داشت. تنها یک جیب در عقب، دو جیب در جلو به اضافه یک جیب ساعت برای گذاشتن سکه، کبریت، بلیط و غیره». قدیمی‌ترین جیب ساعت موجود در آرشیو لی‌وایز مربوط به سال ۱۸۷۹ است.
یک دیدگاه
بازتاب ها: راز دکمه‌های فلزی شلوارجین